Er was eens…….

Wat als een sprookje begon werd al snel een nachtmerrie!

Het begin van het verhaal gaat vele jaren terug, toen onze “huis tuin en keukenkatten” er twee bastaardperzen bij kregen.

Loekie en Belle waren en zijn nog steeds erg leuke katten, maar de looks (zwart zilver gestreept met wit, dit heet bij een pers anders) de uitstraling en het karakter van Loekie waren voor ons het mooiste wat we ooit in een kat gezien hadden.

Vaak hadden we het er over dat het jammer was dat hij gecastreerd was, wat ziet hij er prachtig uit en zo’n bastaardje valt natuurlijk niet te fokken.

Helaas zijn er geen Perzen meer met neuzen, Loekie heeft uiteraard een flinke neus daar zijn moeder een oude Pers was, ze zou nu 18 jaar zijn en zijn vader vermoedelijk een Europesche korthaar, dus bleef het bij dromen van een nestje Loekie’s!

Intussen hadden we ook al de Noorse Boskat ontdekt en als dan onze laatste huis tuin en keukenkat ziek wordt en sterft ligt het vervolg van dit verhaal voor de hand.

Onze eerste Noor wordt aangeschaft de fokker had er nog maar eentje en volgens de kittenbemiddeling was er in heel Nederland verder geen Noor te krijgen. Al was hij paars geweest met blauwe streepjes dan hadden we hem nog genomen. En zoals iedereen weet waar één Noor komt komen er meer. We gingen aan het verzamelen, leuk al die kleurtjes.

Maar toch ons hart ging uit naar een Loekie type dus zwart zilver gestreept met wit.Nu zult u denken daar is wel aan te komen en ja hoor twee jaar geleden in Noorwegen had onze gastvrouw een prachtige kater van drie jaar die aan het signalement voldeed. In zijn ren keek hij ons aan zoals onze Loek dat ook kan doen, mooie sprekende kop met een rood neusleertje. De kater was te koop en ik was ervoor gevallen.

We hadden niet meteen besloten om hem mee naar Nederland te nemen, onze vakantie was net begonnen en we zouden Noorwegen nog gaan bekijken.

Na twee weken drammen had ik het voor elkaar Helios, zoals hij heet, mocht mee naar Nederland.

Wat was ik trots, er waren mensen die zich afvroegen hoe ik het aan zou pakken met onze kater en de rest van de katten. Nou ik wist iedereen te overtuigen dat dit geen probleem zou zijn. Onze kater was echter erg lief en sociaal, pas 8 maanden en wist zelf nog niet dat hij een kater was.(dacht ik)

Onze poezen en castraten vonden het altijd prima als er weer eentje bij kwam, dus waarom zouden ze Helios niet accepteren.

De lange reis en de overnachting waren niet de favoriete bezigheden van Helios, hij blies als ik iets tegen hem zei en ‘s nachts heeft hij veel geschreeuwd. De eerste paar dagen hebben we hem laten wennen in ons huis, we hebben een kattenkamer waar hij uit kon rusten van de reis en aan ons kon wennen. Dat wennen viel niet mee, we hadden het idee dat hij het ons erg kwalijk nam dat wij hem uit zijn vertrouwde omgeving hadden weggehaald en kroop altijd weg als wij op zijn kamer kwamen en zat ons dan met grote bange ogen aan te kijken. Wat had ik een medelijden met hem.

Op een dag zou hij kennis maken met de rest van de “familie”, eerst Loekie en Belle die zijn erg sociaal en heten elke kat op hun speciale wijze hartelijk welkom. Loekie ging gelijk op Helios af en wilde de nieuwkomer eens heerlijk gaan wassen, maar Helios kende dat niet en ging angstig in een hoekje zitten, ook Belle snapte er niks van ze wilde vriendjes zijn met hem maar die buitenlander “verstond” haar niet! Als Belle hem een kopje wilde geven, nou doet ze dat wel met heel veel overgave, schrok Helios zo dat hij omviel.

Na een paar dagen hebben we de rest er ook bij gehaald, ik heb onze kater nog nooit zo boos gezien, ik wist niet dat hij zo groot kon worden en zo hard en indringend kon grommen. Arme Helios, hij begon van angst te plassen en durfde niet op te staan. Ook ik kon hem niet troosten, hij was nog steeds boos op ons en dat leek met de dag erger te worden.

Onze katten zitten overdag buiten in de ren en ‘s avonds als wij thuis zijn halen we ze naar binnen. Het enigste wat ze deden als ze binnen kwamen was naar boven rennen en Helios intimideren. Onze kater mocht er al niet meer bij komen, hij had Heilos ook al een keer aangevallen en dat ging mij echt te ver.

Beide katers gingen tot overmaat van ramp ook nog sproeien, logisch natuurlijk maar leuk is anders.

Op een gegeven ogenblik kon ik er niet meer tegen, Helios die als een schicht voor me wegrende, onze katten die stuk voor stuk uit hun doen waren en onze kater die niet meer binnen mocht komen. Vaak heb ik gedacht: waar ben ik aan begonnen, wat doe ik die katten aan en waarom kan ik nooit naar andere mensen luisteren als die mij iets afraden en waarom moet ik altijd mijn zin doordrijven.

Al dat gejammer loste niks op. Als Helios een kater uit Nederland was geweest hadden we hem eventueel terug kunnen brengen naar de fokker, maar hij kwam uit Noorwegen en daar mogen katten niet zomaar geïmporteerd worden. De katten moeten nl. een half jaar in quarantaine, dat mag niet aan huis maar moet  in Oslo en dat is 4 uur rijden vanaf Arendal waar hij vandaan komt. Dat konden wij hem niet aandoen, ik denk dat we dan echt een psychiatrische patiënt over hadden gehouden. En zouden zijn moeder en andere familie leden hem nog accepteren?

De meest voor de hand liggende oplossing was, Helios herplaatsen, maar wie wil er nou een kater die niet te hanteren is. We konden hem niet oppakken, dus een lieve huisgenoot zou het nooit worden. Ten einde raad hebben we besloten om hem op een boerderij te plaatsen, die moest dan wel ver van de bewoonde wereld liggen zodat hij niet onder auto’s kon lopen. Zijn nieuwe thuis was snel gevonden en hij werd op de hooizolder van een boerderij op de Veluwe geplaatst. Een hele winter was hij “de koning van de hooizolder” ik heb hem daar vaak bezocht, tot hij ontdekt hoe hij naar beneden kon. En dus fijn in de tuin en het bos zijn leven weer op kon pakken. Voor een Noorse Boskat kan ik geen beter leven voorstellen, hij is nu uiteindelijk vrij.

Het sprookje zou een happy end krijgen als ik nu zou vertellen dat er rondom de boerderij kittens met pluimstaartjes lopen, maar zover is het nog niet.

Vele onder u zullen nu wel denken: ”ik hoop niet dat dit ooit met mijn fokjes gebeurd” maar de fokster van Helios is op de hoogte en denkt ook dat dit de beste oplossing is voor haar Helios, arme lieve kater, als een muis in een vreemd pakhuis!

De quarantaine bepaling naar Noorwegen is versoepeld.
Tegenwoordig moet je je kat 2 keer laten enten tegen Rabiës, op zijn vroegst met 12 weken, daarna na 4 weken nog een keer. Dit is niet verplicht.

Na 120 dagen na de (tweede) enting moet je bloed laten prikken en daarna in een gecertificeerd laboratorium de titer laten bepalen. Daar is een norm aan verbonden.

De kat moet uiteraard gechipt zijn een paspoort hebben een gezondheidsverklaring niet ouder dan 10 dagen. Ook moet de kat ontwormd worden met een erkend middel in het bijzijn van de dierenarts.
Dit wordt allemaal vastgelegd in een document.