Onze Roxy was uitgerekend op 2 juli, de dag van de finale EK voetbal in Rotterdam. We zagen het al voor ons, heel Nederland voor de buis en wij bezig met bevallen. Twee juli kwam en ging, zonder oranje in de finale en zonder bevalling.

Twee dagen na de uitgerekende datum kreeg Roxy ’s morgens in alle vroegte weeën. Haar weeën kwamen niet zo goed op gang en het was duidelijk dat ze het zwaar had. Tussen de weeën vond ze het fijn als haar buik gemasseerd werd, niets menselijks is haar vreemd en daar ging ze dan ook lekker voor liggen.

De persweeën leverde niet het gewenste resultaat op, ze leek ook elke keer weg te zakken en dat maakte ons erg ongerust. We besloten om naar de dierenarts te gaan. Zij besloot de kittens met de keizersnede te halen. Spannende uren volgenden, al snel kregen we het bericht dat er 3 kittens waren geboren.

Tijdens de keizersnede was Roxy gelijk gesteriliseerd, ons leek het beter dat deze poes geen kittens meer zou krijgen, omdat haar eerste bevalling ook problemen had gegeven.

Na een paar spannende uren werd er gebeld en hoorde we dat Roxy niet uit de narcose wakker was geworden.

Achteraf hoorde we via een andere dierenarts dat we Roxy nooit hadden mogen laten steriliseren, omdat de baarmoeder op zo’n moment erg doorbloed is, raakt een poes gemakkelijk in shock als dit enorme bloedvat wordt weggenomen. Het lijkt allemaal zo logisch! Maar op zo’n moment sta je er niet bij stil, je bent daar te emotioneel bij betrokken. Ach denk je dan hoeft ze niet nog een keer onder narcose en alles gaat in één moeite door. Maar dit zal ons geen tweede keer meer gebeuren.

Het ophalen van de kittens werd gelijk het afscheid van Roxy.

Maar, o, o wat een zorg. Lukt het ons om deze kittens zelf groot te brengen. Tot ze 1 week oud zijn moeten kittens elke 2 uur voeding, gedurende 24 uur.

De kittens werden dus iedere twee uur gewogen, de fles gegeven, noteren hoeveel er gedronken was en proberen om de blaas en de darmpjes te legen. Dit kunnen pasgeboren kittens nog niet zelf, een moederpoes stimuleert de blaas en de darmen door het likken van de buikjes. Door met een watje over de buikjes te wrijven kan dit likken geïmiteerd worden. Het plassen lukt aardig, de ontlasting ging minder goed.

Verder merkte we ook al snel dat de sfeer in huis tussen de twee voedingen in sterk werd bepaald door de hoeveelheid melk dat de kittens hadden gedronken. Drinken ze goed dan zie je het helemaal zitten, drinken ze slecht, dan zit je tenminste tot de volgende voeding met een steen op je maag.

De melk die de kittens te drinken kregen is synthetische “kittencolostrum”, dit is melk die de eerste moedermelk zeer goed evenaart. Het bevat alle voedingstoffen en erg belangrijk ook antistoffen tegen diverse infecties. Deze antistoffen kunnen de eerste 24 uur de darmwand van het kitten passeren, daarna niet meer. Het is dus van belang dat kittens dit zo snel mogelijk te drinken krijgen, normaal gesproken van moederpoes en anders is dit “kittencolostrum” een goed alternatief.

Inmiddels hadden we wat mailtjes de wereld ingestuurd met het verhaal van onze Roxy, je houdt elkaar op de hoogte van het wel en wee binnen je cattery…

‘s Avonds kwam het aanbod om de kittens op te vangen, moederpoes Linda had 3 dagen eerder een nestje van twee kittens gekregen en zij kon er wel 3 bij hebben…

Dat aanbod konden wij niet afslaan, inmiddels wisten we al dat het met de hand groot brengen erg moeilijk zou zijn.

De kittens waren de nacht goed door gekomen en de volgende ochtend vertrokken de kleintjes richting Warnsveld. Na twee uur rijden volgde het spannende moment, zal Linda de kittens accepteren?

En ja hoor de kittens werden door Linda meteen stevig gewassen, ze had nog nooit zo’n vuile kittens gezien! De kleintjes gingen op hun beurt op zoek naar een tepel. Linda had totaal geen problemen met de nieuwkomers, moederliefde genoeg!

Ik heb het zelf niet gezien, maar ze moet hebben gekeken met zo’n blik van: ”Zie je nou wel, ik wist wel dat het er meer waren”.

Ook voor onze Linda was het goed, ze had namelijk flinke melkpakketten en ik was al bang dat ze een ontsteking zou krijgen. Zoveel melk voor twee kittens dat kon wel eens niet goed gaan.

Aan al de ellende bleek geen einde te komen, als  het zoontje van Linda een paar dagen later overlijdt. De “kraamtranen” stromen rijkelijk in beide huizen, maar met elkaar slaan we ons erdoorheen.

Gelukkig bestaat er tegenwoordig e-mail zodat we dagelijks contact konden houden met Anneke en Marian.

De kittens “doen” het goed, stond er in het eerste mailtje. Ze worden nog wel geflest, want de pleegkindjes waren een flesje gewend en moesten nu aan Linda wennen.

Eén van de kittens krijgt al snel de bijnaam “Joris Drie Pinter” en “Smulpaap” omdat zij geen flesje overslaat.

Nog geen week oud en de oogjes gaan al open. Pleegzusje Elsa had ze “allang” open, maar die was dan ook heel nieuwsgierig naar dat nieuwe broertje en die nieuwe zusjes.

De kittens hebben ook al hun naam gekregen, een nestje met de begin letter “R” naar hun moeder Roxanne. Er wordt gekozen voor RoosMarijn, Rocky en Rosalinda,  een combinatie van Roxy en Linda.

Het eerste weekend is aangebroken om de kittens te bekijken. Het is vreemd om deze kittens bij een andere poes te zien. Maar wat zijn ze groot geworden!

Linda heeft duidelijk een voorkeur voor haar witte pleegkind, alleen lijkt ze Rocky zijn kopvlek niet mooi te vinden, zij blijft deze maar wassen.

De kittens groeien gestaag, Elsa en RoosMarijn eten het eerste van een schoteltje. Rocky vindt dat maar niks: ”Melk komt uit mama en niet zo onhandig van een schoteltje, dat gaat alleen maar in je neusje zitten!”. Als na verloop van tijd wat eten onder lichte dwang in z’n mondje wordt gestopt schreeuwt hij moord en brand. Moeder Linda komt dan heel verontwaardigd aangesneld om hem te wassen en te voeden, maar Linda zo leert hij het nooit…

De ontwikkeling van de kittens gaat volgens het boekje:

Rocky gaat als eerste op de kattenbak onder aanmoediging van Linda die hem een moederlijk likje over z’n kopje geeft, als een schouderklopje.

Ze houden schijngevechten wat telkens weer een kostelijk gezicht is, die kleintjes met van die hoge ruggen(tjes) tegenover elkaar. Ook wordt er zo nu en dan naar het bezoek geblazen. O,o, wat worden we daar bang van.

We komen tot de conclusie dat de witte Rocky doof is, dat is jammer maar niks aan te doen. Dit is het risico van fokken met wit.

De bijdehante dames hebben trap leren lopen, Rocky blijft wat achter (katertjes!) en in plaats van traplopen gaat hij zitten gillen, dit is typisch gedrag van een dove kat. Die kunnen een keel opzetten. Het toppunt hiervan is “een dove krolse poes”, je weet niet wat je meemaakt.