Zoals zo vele kenden wij het schreeuwen en jammeren van een krolse poes. De ene priet en de ander wouwt. Daar is als het binnen de perken blijft niks mis mee.

Zo hebben wij poezen die je bijna niet hoort en ééntje die wij de “Happy Hooker” noemen. Wanneer het haar uitkomt moet er geaaid worden, al is het midden in de nacht. Een pootje met nagels vertelt je dan hardhandig dat de dame aandacht nodig heeft. Dit gebeurt om de twee weken en het duurt drie dagen. Zelfs hier konden wij mee leven. De poezenpil is taboe en proberen wij zo min mogelijk te geven, dus een paar nachtjes afzien is wel te overzien.

Maar toen!!!!

Onze poes brak na anderhalf jaar, zo af en toe een poezenpil gehad te hebben, er finaal doorheen. Een poes van weinig woorden, die zo lief kon prieten veranderde in  één klap in een luidruchtige schreeuwlelijk die van geen ophouden wist.

Vooral in de ochtend zo rond vier uur haalt ze haar naaldhakken te voorschijn en haar netkousen en gaat ze de del uithangen. Horen en zien vergaat je dan.

De eerste keer was deze dame 5 dagen krols, dit kon nog net. Door de slapenloze nachten wat suf geworden maar na vijf dagen kwam de rust weer.

Dat hebben we gehad dachten we. Voorheen werd deze poes ééns in de maand krols, maar nee na een kleine week begon ze al de katers uit de buurt alweer te roepen.

Zelfs onze kater die buiten in de ren woont ontging het deze keer niet. Als mevrouw binnen haar stem liet horen gaf hij direct antwoord. Het klinkt erg romantisch, maar voor ons was het kommer en kwel. Het beperkte zich niet meer tot zo nu en dan maar het ging de hele dag door. De dierenarts vond het niet verantwoord om haar alsnog de pil te geven want dat kon gevaarlijk zijn in verband met baarmoederontsteking. Het was ook niet de bedoeling dat ze gedekt zou worden door onze eigen kater. En haar feestje was pas gepland voor begin  april.

Dan maar weer de dierenarts om raad vragen, we hadden al besloten als die geen strak plan zou hebben zou de poes het winnen en zou ze wat ons betreft naar haar “lover” mogen gaan.

Echter jammer voor haar wist de dierenarts ons te vertellen over het wattenstokje. Ik dacht: ”O, nee hè, dat lukt me nooit en ik vind het nog gênant  ook, maar in tijden van nood probeer je alles”

De poes bij de nek gepakt zoals de kater dat doet, boven het staartje kriebelen en dan het gaatje proberen te vinden. Een hele toer tussen al die haren, ze is in het bezit van mooie knickerbockers, maar je zult het niet geloven, de dame slaakte een kreet ging liggen rollen en daarna viel ze tevreden in een diep slaap. Eindelijk rust!

De daarop volgende nacht heb ik ze nog een enkele keer gehoord, maar we konden eindelijk weer doorslapen.

We zij nu drie weken verder en het is nog steeds niet uitgewerkt, volgens de boeken blijft de volgende krolsheid nu ook wat langer weg.

Doordat de poes rustig is geworden is onze kater ook uit geschreeuwd. Mooi iedereen tevreden, de buren, de poes, de kater en niet te vergeten wij samen.